Bakit mayroong mga taong hindi marunung magtapon ng kalat sa basurahan?
aq ay isang attendant sa isang inet cafe'd2 sa las pinas, na kung saan ipinapatupad
ang clean and green project ng aming mabuting alkalde, masasabi q na isa to sa mga
high class cafe's n makikita m ngaun.. ung branch n pinapasukan q ay
napakalapit lamang sa isang unibersidad, kaya ang pangunahing parokyano namin
d2 ay mga estudyante, mga high skul at college students...
ung iba napunta d2 para mag internet, mag search ng mga projects, mag type para sa mga assignments,
magpapa-print, maglibang, tumambay, pero karamihan sa kanila ay pumupunta d2 para maglaro..
karamihan sa mga manlalarong estudyante d2 mahaba ang oras ng paglalaro, ung iba hindi n napasok...
d2 na rin cla nabili minsan ng pagkain, may tinda kasi kaming mga junk foods ( chips & and crackers)
sama m n ang iba't ibang klaseng inumin tulad ng icetea,juice at softdrinks...
madami akong bagay na napupuna sa mga estudyante d2... unang-una ay ang hindi maayos n pagsasara ng pintuan sa tuwing cla
ay lalabas o papasok d2 sa shop, sliding door kasi ang pintuan namin d2.. may salamin at aluminum ito..
hindi q alam kung bakit hindi nila maisara ng maayos ung pintuan namin, hindi q cnasabi n lahat cla ay ganoon,
mayroon din namang marunung magsara ng pito ng maayos at mahinahon ( merun kasing akala m galit sa mundo pagnagsara
ng pintuan..), pangalawa ay ang pagdidikit ng mga nginuyang bubble gum sa ilalim ng comp. table at lalong lalo na sa ila-
lim ng mga upuan... dun sa mga estuyanteng may sapak sa utak para gawin to', hindi nio b naiisip n kababuyan ang ginagwa
ninyo? perwisyo, nakakadiri at naka-aaksaya sa oras ang paglilinis ng mga bubble gum na nginuya nio...mga siraulo!
pero isa sa pinakamadalas na mapapansin m d2 sa shop ay ang pag iiwanan ng kalat ng mga estudyante sa ibabaw ng kanilang
lamesa...mapa maliit n papel man ito,tissue na siningahan ng sipon, mga na-scratch na game cards, or ung mga balat at bote ng kinain nilang chips & soda...
kitang kita naman ang basurahan namin d2... nabibilang q lang sa mga daliri q ung mga taong marunung magtapon ng kanilang
kalat, ung iba nagtatanong kung saan ang basurahan, ung iba naman ay kusang hinahanap ito, anu kaya ang 2matakbo sa isipan
nung mga taong nag iiwan ng kalat nila basta-basta?
" trabaho naman ng staff ng cafe' ang maglinis nito",
"lilinisin naman nila iyon"
or hindi lang nila napapansin ito... minsan nagkaroon ako ng customer n koreano d2 sa shop... mga 8 cla n naglaro d2... nung tumayo cla sa mga comp. nila
para umalis, nakita ko n lahat cla pumila sa basurahan para mag tapon ng kanilang mga kalat, ung mga balat ng kanilang pinagkainan....
iniwan nilang malinis ung mga lamesa ng comp. n nirentahan nila...
napapaisip tuloy ako...
"does it makes me less filipino kung marunung ako magtapon ng kalat sa basurahan?"
isa kasi sa mga ugali ng pinoy ang hindi maayos n pagtatapon ng basura, para tong isang cancer, isang malalang sakit...
that's pinoy! beleive me... ^_^
Official tambayan
Wednesday, January 30, 2008
black and white...
ang boring ng araw na to' .. unti lang customers namin.. tapos ang pangit pa nung mga songs sa radio station... pati mga cd d2, inde q trip.. i donnu why i feel so bored today... anyways... 1 hour to go.. after q mag close sleep aq agad.. gotta conserve some energies hihi... by the way may sinulat pala aq kanina... to be posted right after this... sana magustuhan nio hehehe... ^^,
Ang pag-alis sa Antartica!
wew.. in 5:09 pm, in n q sa work... 4 pm n q nagising grabeh sarap ma2log... almost 8 am n kami umalis ng antartica ( office ni boss kirk), ang lamig talga dun, on the way home bumaba kami ng buendia ni dredd to eat breakfast.. dinala nia q dun sa isang ahmmm.. hmmm.. i don't know how to describe ung kinainan namin e.. basta nandun lang sa sidewalk tapos parang may bike.. kumain kami ng pares... ok naman ung food... actually masarap cia hehe.. ang galing nila dun nasa plastic n mangkok lang ung ulam and ung rice ( bale isang mangkok para sa ulam, isa para sa rice)... malamang malaki kinikita nila dun kasi inde naman cla nag babayad ng tax for sure,,, maybe upa sa pwesto.. pero tax? haha no way....after having breakfast sa buendia n din kami nag hiwalay ni dredd.. mag meet kasi cla ni myk para mag ayos ng ilang mga papers....aq nag byahe n papuntang las pinas... nung nasa bus n q... nag txt aq kay pillow, kasi sabi q 1 more day pwede n tayo mag-usap ulet...more than 1 week n kasi kami inde nag-uusap , ang sweet nung reply nia sakin, sabi nia dun....
" it seems like mnths since ive last talk to u"
... o ha.. ciempre aq uto-uto, touch naman hahahaha!! b4 going home.. nag drop by aq sa shop sandali... then uwi n and n2log... sarap ng life! superb! ^^,
" it seems like mnths since ive last talk to u"
... o ha.. ciempre aq uto-uto, touch naman hahahaha!! b4 going home.. nag drop by aq sa shop sandali... then uwi n and n2log... sarap ng life! superb! ^^,
Antartica...
It's already 2:58 am here... i'm here at makati, tambay sa office ni boss kirk together with dredd.. ung 2 2log na.. aq online pa.. and eating tortillos.. i really wanna stop this addiction, kaso step by step talga haha.. control lang.....soundtrip muna habang naglalaro.. ^_^
Tuesday, January 29, 2008
Rainy Days
"I'm so sorry for the delay, e2 n ung story n cnasabi q.. finally pwede q n cia i-post... kanina kasi after q mag post biglang... BOOM!!! brown out!!! pero 10 mins. lang... inde n q nagbalak pa mag online.. so here's the story of jazz and peach.. a very very nice story.. two thumbs up aq sa nagsulat nito! "
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rainy Days...
Kabisado ko na ang lugar na ito. Well-manicured ang lawn. Man-made ang lagoon. Flowering shrubs. Kahit simple lang ang libingan, halata pa ring puro mayaman ang nakalibing dito. Pero kahit yata nakapikit ako eh makikita ko ang puntod na 'to na nalililiman ng malalaking puno ng Acacia. Binasa ko ang naka-ukit sa lapida; Jazzmani Hontiveros at Anne Peach Torrs, died on December 16, 1999. Habang tinitingnan ko ang unti-unting pagtunaw ng kandila, hindi ko maiwasang isipin sina Jazz at Peach. At kung bakit nandito sila ngayon. Team captain ng women's basketball ng UP si Jazz. Kahit sikat siya sa campus, hindi siya ma-ere. Gayunpaman, sobra naman siyang maloko at alaskador. Hindi yata lilipas ang isang araw nang wala siyang inaasar. And one more thing: she was a lesbian-and proud of it. "Why should i apologize for it?" 'yon ang standard answer niya everytime my magtatanong sa kanya bout sa sexual reference niya. But I knew her well to know that deep inside, she was hurting. Galing sa prominente at konserbatibong pamilya sa Cebu si Jazz. Kaya siguro hindi siya ma****gap ng pamilya niya. Disgrace daw kasi siya. Isipin mo nga naman, dating governor ang tatay niya at pari pa ang isang uncle niya. Sa pamilyang tulad nila, nakakahiya nga namang magkaroon ng anak na tibo or bading. Kinahihiya pa rin siya ng parents niya. Hindi raw siya magsa-suceed dahil tibo siya. Paparusahan daw siya ng Diyos dahil immoral siya. Kaya nga ganon na lamang ang tuwa niya ng pareho kaming makapasa sa UP Diliman. Sa ****s daw, makakalayo na siya sa pamilya niya. Matatahimik na raw ang buhay niya kahit paano. Alam ko sinasabi niya lang yon pero masakit din sa kanya na hindi siya ma****gap ng family niya. Maliban sa pagiging team captain ng UP Maroons Women Basketball Team, consisitent din siya sa pagiging college scholar. Pero never na nalaman ng pamilya niya ang mga achievements niya. Paano ba naman, simula ng dumating kami dito, pinadadalhan na lang siya ng pera ng parents niya. Ni hindi man lang sumusulat o tumatawag para kamustahin ang anak nila. Si Jazz din, hindi na nag-try na sumulat o tumawag. "Kung noon ngang kasama ko sila sa bahay, hindi na sila interesado sa akin, ngayon pa kaya?" katwiran niya sa akin ng kulitin ko siya na tumawag naman sa bahay nila. Hindi na ko nakipagtalo. Buhat din non, hindi ko na siya kinulit pang sumabay sa pag-uwi ko tuwing sembreak. Mula kasi nang dumating kami sa Manila, ni hindi na umuwi sa kanila si Jazz, kahit Pasko. Tuluyan na siyang naging estranged sa family niya. Tuwing bakasyon busy siya sa paga- assemble ng computer o pagdedesign ng website. Racket niya 'yon 'yon din ang naging daan para magkakilala sila ni Peach. Sa isang exclusive school nag-aaral si Peach. Naghahanap ng web design ang sorority niya para sa web page nila. It turned out that one of our classmates was her sis sa soro. Nirekomenda ng classmate naming si Jazz. Isinama ako ni Jazz nang makipagmeeting siya kay Peach. Peach was a stunner. With her doe eyes, acquiline nose and creamy complexion, madaming nanliligaw sa kanya. Before I knew it, nagko-confide na sa akin si Jazz. She was smitten daw by Peach's charm. I warned her to take it easy. Peach was so beautiful. Marami siyang karibal. "Well, I've been turned down by my own family. One more rejection wouldn't hurt that bad, right?" She grinned. Natawa nalang ako sa sinabi niya. "Bahala ka nga sa buhay mo," sabi ko. Ibang klaseng manligaw si Jazz. Simple lang, minsan nga baduy na eh. Instead of flowers and chocolates, ginagawan niyang funny cards si Peach. O kaya naman, dadalhin niya sa Sunken Garden at pakakainin ng fishball at tukneneng, habang kinakantahan niya ng mga mushy songs. Niloko ko nga siyaminsan. Sabi ko, paano siya magugustuhan ni Peach eh ang baduy-baduy niyang manligaw. Katwiran naman ng ga**, hindi naman daw kasi puwedeng lantaran niyang ligawan ni Peach. Una, bawal sa school nila. Madre kasi ang nagpapalakad. Pangalawa, may sorority nga si Peach. Ano na lang ang sasabihin ng mag sisses nito? Although Jazz was such a charmer, nagulat pa din ako nang sagutin siya ni Peach. I remember pa nga that time so well. I was studying for my Math 17 dep exam nang dumiting siya sa apartment. She was wearing this silly grin on her face. "Guess what?! Sinagot na ako ni Peach!" I didn't know what to say. Part of me was skeptical. Paano kung nagti-trip lang si Peach? Jazz had been through a lot and I didn't want to see her get hurt again. But the glint of happiness in her eyes somehow reassured me. It convinced me that maybe – just maybe – Peach was the person who would make Jazz happy. Peach easily fit in Jazz' life. Kapag pareho ang vacant periods nila, sabay silang kumakain ng lunch. Kung hindi naman, text galore naman sila, reminding each other na wag mag-skip ng lunch, and other mushy things. Kapag gabi na ang uwian ni Peach, susunduin naman siya. Minsan nga nagseselos na ko. I felt na wala ng time si Jazz for me. Pero konsolasyon ko na lang na maki**** masaya si Jazz. Nakita ko rin kung paano alagaan ni Peach si Jazz. Binibilhan niya si Jazz ng vitamins, pinapagalitan kung hindi kumakain. Nang magkasakit nga si Jazz, si Peach ang nag-alaga sa kanya for three days. And one thing about them, they pulled each other up. They were each other's strenght. When the Maroons lost an important game to UST, Jazz was so disappointed. And Peach was there to comfort her. She even cooked chicken adobo, Jazz' favorite food. Before I knew it, Peach moved in with us. At mas lalo kong nakita kung gaano nila kamahal ang isa't isa. Gustong-gusto ng dalawa kapag malakas ang ulan. It was their excuse to just stay in bed, cuddling up, drinking hot cocoa while watching a video. Sometimes, they'd curl up sa sofa reading a book together. There was this time pa nga na naligo sila sa ulan. At ang g*gong si Jazz, kumuha pa ng sabon at shampoo! Feel na feel talagang maligo sa ulan ni mokong! Minasan biniro ko si Jazz. Sabi ko kumusta ba ang may active sex life? "g**o!", natatawang sabi ni Jazz. "pero alam mo", seryosong sabi ni Jazz, "Peach and I don't have sex. We make love." "f*****g and making love?" "What's the difference?", I asked. "I don't know. It's an explicable feeling eh. It's more than physical pleasure. It's more of the mind, of the soul." "Corny mo talaga," biro ko kay Jazz. Kahit sobrang in-love sila, they were still extremely cautios na wag malaman ng iba ang relationship nila. Ni hindi nga nagho-holding hands kapag nasa public. Pero sabi nga, wala namang lihim na naitatago. Eventually, nakaabot sa parents ni Peach ang balita. Dumating ang parents niya sa apartment. Napagkamalan ngang ako si Jazz. Pagbukas na pagbukas ko ng pinto eh tinalakan na ako. "Teka nga," naiirita kong sagot, "eh hindi naman ho ako si Jazz eh". Narinig pala ni Jazz ung pagbubunganga ng mother ni Peach kaya lumabas ito. Kung anu-anong masasakit na salita ang ibinato ng parents ni Peach kay Jazz. Kesyo idinadamay raw nito ang unica hija nila sa pagka- immoral. Na wala naman daw mapapala si Peach sa isang tibo. Iyak ng iyak noon si Peach, begging her parents to understand. Tahimik lang si Jazz, nakikinig. Maya-maya tumayo ito. Umakyat sa kwarto nila. Pagbaba, may dala nang bag, laman ang gamit ni Peach. "What are you doing?", naiiyak nitong tanong kay Jazz. "Sumama ka na sa kanila," "You're letting me go just like that?! Fight for me naman, Jazz. Please." Nakayakap na si Peach kay Jazz, halos lumuhod na dito. Umiiyak na rin noon si Jazz. "I love you so much Peach. Ayokong danasin mo 'yung itakwil ka ng mga magulang ." Pilit inialis ni Jazz ang mga kamay ni Peach. Ang tatay naman ni Peach, halos kaladkarin na siya palabas ng apartment. "Jazz please!" pero tumalikod na si Jazz, umakyat sa kwarto nila to shut herself from the world. Ibang Jazz na 'yung nakita ko after that. Naging withdrawn, always staring off into space. Inaya ko nga minsang gumimik sa Malate, pero pag nasa bar na, naka-upo lang, nagyoyosi, nagbubutas ng bangko. Nabalitaan na lng naming nag-enroll sa ibang school si Peach. At hindi raw maka-alis ng walang bantay. Minsan nasa kalagitnaan kami ng klase noon ng may nag-text sa kanya, tapos nagpaalam. Magsi-CR daw siya. Natapos na 'yung subject hindi parin bumabalik. Tinext ko siya, asking kung nasaan siya. Maya-maya, tumawag, parang masayang- masaya. Huwag daw akong mag-alala dahil she's fine. Wish her luck daw. Nailing lang ako. "what are you up to nanaman ba?" I asked her. "Basta!" Gabi na akong naka-uwi that day, dahil sa pagod, nakatulog ako agad. Siguro mga ala-una yon, may kumatok. Hindi ko pinansin nung una, akala ko nananaginip lang ako. Eh ang kulit. Bumaba ako at sinilip ko muna kung sino yon. Aba, mahirap na noh. Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na pangyayari. I just foung myself in the morgue, staring at Jazz and Peach's lifeless forms. Sabi nga ng mga pulis, tinawagan daw sila ng mga room boys sa isang motel sa may Harrison. Tapos na daw kasi yung short-time, hindi parin lumalabas sa kwarto ang dalawa. Hindi naman daw sumasagot kahit kinakatok kaya't puwersahan ng binuksan. At tumambad nga sa kanila sina Jazz at Peach, MAGKAYAKAP, PATAY. Nag-overdose ang dalawa. May naki**** note ang mga pulis. It read: "IN ANOTHER LIFETIME, MAYBE WE COULD HAVE THE HAPPINESS WE DESERVE." Tinawagan agad ng mga pulis ang parents ng dalawa. I was glad I didn't have to talk to Jazz parents. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko, kung ano pa ang masabi ko. The next morning, nasa funeral home na sila. Unang dumating ang parents ni Jazz. Iyak sila ng iyak. Pero hindi ko magawang maawa sa family ni Jazz. Mahal din pala nila ang anak nila, bakit hindi nila ipinakita noong buhay pa ito? Nang dumating ang parents ng Peach, nag-usap sila. Nag-decide sila na pagsamahin na lang sa isang libingan ang dalawa. Umuulan noong araw na inilibing sila. Just like what Peach and Jazz would have wanted. Pero this time, they were not curled up in the sofa, drinking cocoa or cuddling. They were not out in the rain playing like kids, oblivious to the stares and smiles of the passerby. They were being lowered to the ground. Naisip ko, siguro mas masaya na ngayon yung dalawa. For all we know, baka they're cuddling right now. Before, tinanong ako ni Jazz, "What's wrong with these people?" May nadaanan kasi kaming simbahan, tapos may streamer sila announcing a healing explosion. Pati daw mga gays will be cured to their homosexuality. Pikang-pika noon si jazz. Pero, ako naman tinatawanan ko lang siya. Hindi ko kasi alam kung anong isasagot ko. Now I know. We're bunch of hypocrites. All of us are sinners trying to wash off our guilt by putting down other people. And such hypocrisy led to the death of two people who loved each other so much. Their only sin: they are both girls Its started to rain. At first ambon lang. I watched as the flames tried valiantly to fight the onslaught of raindrops. Then the flames flickered, and with the sudden gush of the wind, were suddenly extinguished. Just like Jazz and Peach succumbing to pressures, I thought....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Rainy Days...
Kabisado ko na ang lugar na ito. Well-manicured ang lawn. Man-made ang lagoon. Flowering shrubs. Kahit simple lang ang libingan, halata pa ring puro mayaman ang nakalibing dito. Pero kahit yata nakapikit ako eh makikita ko ang puntod na 'to na nalililiman ng malalaking puno ng Acacia. Binasa ko ang naka-ukit sa lapida; Jazzmani Hontiveros at Anne Peach Torrs, died on December 16, 1999. Habang tinitingnan ko ang unti-unting pagtunaw ng kandila, hindi ko maiwasang isipin sina Jazz at Peach. At kung bakit nandito sila ngayon. Team captain ng women's basketball ng UP si Jazz. Kahit sikat siya sa campus, hindi siya ma-ere. Gayunpaman, sobra naman siyang maloko at alaskador. Hindi yata lilipas ang isang araw nang wala siyang inaasar. And one more thing: she was a lesbian-and proud of it. "Why should i apologize for it?" 'yon ang standard answer niya everytime my magtatanong sa kanya bout sa sexual reference niya. But I knew her well to know that deep inside, she was hurting. Galing sa prominente at konserbatibong pamilya sa Cebu si Jazz. Kaya siguro hindi siya ma****gap ng pamilya niya. Disgrace daw kasi siya. Isipin mo nga naman, dating governor ang tatay niya at pari pa ang isang uncle niya. Sa pamilyang tulad nila, nakakahiya nga namang magkaroon ng anak na tibo or bading. Kinahihiya pa rin siya ng parents niya. Hindi raw siya magsa-suceed dahil tibo siya. Paparusahan daw siya ng Diyos dahil immoral siya. Kaya nga ganon na lamang ang tuwa niya ng pareho kaming makapasa sa UP Diliman. Sa ****s daw, makakalayo na siya sa pamilya niya. Matatahimik na raw ang buhay niya kahit paano. Alam ko sinasabi niya lang yon pero masakit din sa kanya na hindi siya ma****gap ng family niya. Maliban sa pagiging team captain ng UP Maroons Women Basketball Team, consisitent din siya sa pagiging college scholar. Pero never na nalaman ng pamilya niya ang mga achievements niya. Paano ba naman, simula ng dumating kami dito, pinadadalhan na lang siya ng pera ng parents niya. Ni hindi man lang sumusulat o tumatawag para kamustahin ang anak nila. Si Jazz din, hindi na nag-try na sumulat o tumawag. "Kung noon ngang kasama ko sila sa bahay, hindi na sila interesado sa akin, ngayon pa kaya?" katwiran niya sa akin ng kulitin ko siya na tumawag naman sa bahay nila. Hindi na ko nakipagtalo. Buhat din non, hindi ko na siya kinulit pang sumabay sa pag-uwi ko tuwing sembreak. Mula kasi nang dumating kami sa Manila, ni hindi na umuwi sa kanila si Jazz, kahit Pasko. Tuluyan na siyang naging estranged sa family niya. Tuwing bakasyon busy siya sa paga- assemble ng computer o pagdedesign ng website. Racket niya 'yon 'yon din ang naging daan para magkakilala sila ni Peach. Sa isang exclusive school nag-aaral si Peach. Naghahanap ng web design ang sorority niya para sa web page nila. It turned out that one of our classmates was her sis sa soro. Nirekomenda ng classmate naming si Jazz. Isinama ako ni Jazz nang makipagmeeting siya kay Peach. Peach was a stunner. With her doe eyes, acquiline nose and creamy complexion, madaming nanliligaw sa kanya. Before I knew it, nagko-confide na sa akin si Jazz. She was smitten daw by Peach's charm. I warned her to take it easy. Peach was so beautiful. Marami siyang karibal. "Well, I've been turned down by my own family. One more rejection wouldn't hurt that bad, right?" She grinned. Natawa nalang ako sa sinabi niya. "Bahala ka nga sa buhay mo," sabi ko. Ibang klaseng manligaw si Jazz. Simple lang, minsan nga baduy na eh. Instead of flowers and chocolates, ginagawan niyang funny cards si Peach. O kaya naman, dadalhin niya sa Sunken Garden at pakakainin ng fishball at tukneneng, habang kinakantahan niya ng mga mushy songs. Niloko ko nga siyaminsan. Sabi ko, paano siya magugustuhan ni Peach eh ang baduy-baduy niyang manligaw. Katwiran naman ng ga**, hindi naman daw kasi puwedeng lantaran niyang ligawan ni Peach. Una, bawal sa school nila. Madre kasi ang nagpapalakad. Pangalawa, may sorority nga si Peach. Ano na lang ang sasabihin ng mag sisses nito? Although Jazz was such a charmer, nagulat pa din ako nang sagutin siya ni Peach. I remember pa nga that time so well. I was studying for my Math 17 dep exam nang dumiting siya sa apartment. She was wearing this silly grin on her face. "Guess what?! Sinagot na ako ni Peach!" I didn't know what to say. Part of me was skeptical. Paano kung nagti-trip lang si Peach? Jazz had been through a lot and I didn't want to see her get hurt again. But the glint of happiness in her eyes somehow reassured me. It convinced me that maybe – just maybe – Peach was the person who would make Jazz happy. Peach easily fit in Jazz' life. Kapag pareho ang vacant periods nila, sabay silang kumakain ng lunch. Kung hindi naman, text galore naman sila, reminding each other na wag mag-skip ng lunch, and other mushy things. Kapag gabi na ang uwian ni Peach, susunduin naman siya. Minsan nga nagseselos na ko. I felt na wala ng time si Jazz for me. Pero konsolasyon ko na lang na maki**** masaya si Jazz. Nakita ko rin kung paano alagaan ni Peach si Jazz. Binibilhan niya si Jazz ng vitamins, pinapagalitan kung hindi kumakain. Nang magkasakit nga si Jazz, si Peach ang nag-alaga sa kanya for three days. And one thing about them, they pulled each other up. They were each other's strenght. When the Maroons lost an important game to UST, Jazz was so disappointed. And Peach was there to comfort her. She even cooked chicken adobo, Jazz' favorite food. Before I knew it, Peach moved in with us. At mas lalo kong nakita kung gaano nila kamahal ang isa't isa. Gustong-gusto ng dalawa kapag malakas ang ulan. It was their excuse to just stay in bed, cuddling up, drinking hot cocoa while watching a video. Sometimes, they'd curl up sa sofa reading a book together. There was this time pa nga na naligo sila sa ulan. At ang g*gong si Jazz, kumuha pa ng sabon at shampoo! Feel na feel talagang maligo sa ulan ni mokong! Minasan biniro ko si Jazz. Sabi ko kumusta ba ang may active sex life? "g**o!", natatawang sabi ni Jazz. "pero alam mo", seryosong sabi ni Jazz, "Peach and I don't have sex. We make love." "f*****g and making love?" "What's the difference?", I asked. "I don't know. It's an explicable feeling eh. It's more than physical pleasure. It's more of the mind, of the soul." "Corny mo talaga," biro ko kay Jazz. Kahit sobrang in-love sila, they were still extremely cautios na wag malaman ng iba ang relationship nila. Ni hindi nga nagho-holding hands kapag nasa public. Pero sabi nga, wala namang lihim na naitatago. Eventually, nakaabot sa parents ni Peach ang balita. Dumating ang parents niya sa apartment. Napagkamalan ngang ako si Jazz. Pagbukas na pagbukas ko ng pinto eh tinalakan na ako. "Teka nga," naiirita kong sagot, "eh hindi naman ho ako si Jazz eh". Narinig pala ni Jazz ung pagbubunganga ng mother ni Peach kaya lumabas ito. Kung anu-anong masasakit na salita ang ibinato ng parents ni Peach kay Jazz. Kesyo idinadamay raw nito ang unica hija nila sa pagka- immoral. Na wala naman daw mapapala si Peach sa isang tibo. Iyak ng iyak noon si Peach, begging her parents to understand. Tahimik lang si Jazz, nakikinig. Maya-maya tumayo ito. Umakyat sa kwarto nila. Pagbaba, may dala nang bag, laman ang gamit ni Peach. "What are you doing?", naiiyak nitong tanong kay Jazz. "Sumama ka na sa kanila," "You're letting me go just like that?! Fight for me naman, Jazz. Please." Nakayakap na si Peach kay Jazz, halos lumuhod na dito. Umiiyak na rin noon si Jazz. "I love you so much Peach. Ayokong danasin mo 'yung itakwil ka ng mga magulang ." Pilit inialis ni Jazz ang mga kamay ni Peach. Ang tatay naman ni Peach, halos kaladkarin na siya palabas ng apartment. "Jazz please!" pero tumalikod na si Jazz, umakyat sa kwarto nila to shut herself from the world. Ibang Jazz na 'yung nakita ko after that. Naging withdrawn, always staring off into space. Inaya ko nga minsang gumimik sa Malate, pero pag nasa bar na, naka-upo lang, nagyoyosi, nagbubutas ng bangko. Nabalitaan na lng naming nag-enroll sa ibang school si Peach. At hindi raw maka-alis ng walang bantay. Minsan nasa kalagitnaan kami ng klase noon ng may nag-text sa kanya, tapos nagpaalam. Magsi-CR daw siya. Natapos na 'yung subject hindi parin bumabalik. Tinext ko siya, asking kung nasaan siya. Maya-maya, tumawag, parang masayang- masaya. Huwag daw akong mag-alala dahil she's fine. Wish her luck daw. Nailing lang ako. "what are you up to nanaman ba?" I asked her. "Basta!" Gabi na akong naka-uwi that day, dahil sa pagod, nakatulog ako agad. Siguro mga ala-una yon, may kumatok. Hindi ko pinansin nung una, akala ko nananaginip lang ako. Eh ang kulit. Bumaba ako at sinilip ko muna kung sino yon. Aba, mahirap na noh. Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na pangyayari. I just foung myself in the morgue, staring at Jazz and Peach's lifeless forms. Sabi nga ng mga pulis, tinawagan daw sila ng mga room boys sa isang motel sa may Harrison. Tapos na daw kasi yung short-time, hindi parin lumalabas sa kwarto ang dalawa. Hindi naman daw sumasagot kahit kinakatok kaya't puwersahan ng binuksan. At tumambad nga sa kanila sina Jazz at Peach, MAGKAYAKAP, PATAY. Nag-overdose ang dalawa. May naki**** note ang mga pulis. It read: "IN ANOTHER LIFETIME, MAYBE WE COULD HAVE THE HAPPINESS WE DESERVE." Tinawagan agad ng mga pulis ang parents ng dalawa. I was glad I didn't have to talk to Jazz parents. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko, kung ano pa ang masabi ko. The next morning, nasa funeral home na sila. Unang dumating ang parents ni Jazz. Iyak sila ng iyak. Pero hindi ko magawang maawa sa family ni Jazz. Mahal din pala nila ang anak nila, bakit hindi nila ipinakita noong buhay pa ito? Nang dumating ang parents ng Peach, nag-usap sila. Nag-decide sila na pagsamahin na lang sa isang libingan ang dalawa. Umuulan noong araw na inilibing sila. Just like what Peach and Jazz would have wanted. Pero this time, they were not curled up in the sofa, drinking cocoa or cuddling. They were not out in the rain playing like kids, oblivious to the stares and smiles of the passerby. They were being lowered to the ground. Naisip ko, siguro mas masaya na ngayon yung dalawa. For all we know, baka they're cuddling right now. Before, tinanong ako ni Jazz, "What's wrong with these people?" May nadaanan kasi kaming simbahan, tapos may streamer sila announcing a healing explosion. Pati daw mga gays will be cured to their homosexuality. Pikang-pika noon si jazz. Pero, ako naman tinatawanan ko lang siya. Hindi ko kasi alam kung anong isasagot ko. Now I know. We're bunch of hypocrites. All of us are sinners trying to wash off our guilt by putting down other people. And such hypocrisy led to the death of two people who loved each other so much. Their only sin: they are both girls Its started to rain. At first ambon lang. I watched as the flames tried valiantly to fight the onslaught of raindrops. Then the flames flickered, and with the sudden gush of the wind, were suddenly extinguished. Just like Jazz and Peach succumbing to pressures, I thought....
Kinapos pa!
Today was a very tiring day.. super as in! sayang kinapos pa aq ng 800 Php para ma reach ung
sales n gusto q.. may pizza kasi kami pag nakuha q ung 5K points hehehe... cia nga pala ang happy q kasi nalaman q na kung panu mag edit d2 hehehe.. ayun tapos gumawa aq ng music playlist, music playlist for the rainy days.. usually kasi pag naulan... dun tayo nagiging senti...
at para sakin dun aq napapaisip kung anu anu napasok sa utak q pag naulan... madaming volume gagawing q para sa playlist q... max of 15 songs per playlist... cia nga pala naalala q ung story n nabasa q b4.. it was entitled rainy days... and it inspire me a lot.. dun q nabasa to sa fnets.. a very very cool site... thnx sa nag post nung story dun! well... on my next post... rainy days...
aq mag slip na hehe.... enjoy reading everyone...
sales n gusto q.. may pizza kasi kami pag nakuha q ung 5K points hehehe... cia nga pala ang happy q kasi nalaman q na kung panu mag edit d2 hehehe.. ayun tapos gumawa aq ng music playlist, music playlist for the rainy days.. usually kasi pag naulan... dun tayo nagiging senti...
at para sakin dun aq napapaisip kung anu anu napasok sa utak q pag naulan... madaming volume gagawing q para sa playlist q... max of 15 songs per playlist... cia nga pala naalala q ung story n nabasa q b4.. it was entitled rainy days... and it inspire me a lot.. dun q nabasa to sa fnets.. a very very cool site... thnx sa nag post nung story dun! well... on my next post... rainy days...
aq mag slip na hehe.... enjoy reading everyone...
Friday, January 25, 2008
Work to Live or Live to Work
Work to Live or Live to Work?
hayssss.. sobrang n stress n q d2 sa work.. i really nid a break..
i nid to go somewhere outside manila.. kaso inde pa pwede... mahirap
kasi sched q.. walang papalit T_T
Feeling q nga isa akong robot or machine sa pabrika.. work work work..
un lang walang xcitement hehehe.. although nag eenjoy naman aq d2 sa
sa trabaho q.. pero "man, I nid a break!"
parang iba n nga ung nangyayari sakin, parang " I live to work..
imbes n i work to live.. and have money para sa mga everyday needs
ko or namin ni mama... anyways... no nid para mag reklamo... atleast
i have friends and nakaka- access aq sa net ( buti n lang sa i-net
cafe' aq nag wowork, libre net ^_^ )...
well... bukas mahaba-haba pahinga q... restday q kasi hehehe...
have a nice weekends everyone...ciao!
hayssss.. sobrang n stress n q d2 sa work.. i really nid a break..
i nid to go somewhere outside manila.. kaso inde pa pwede... mahirap
kasi sched q.. walang papalit T_T
Feeling q nga isa akong robot or machine sa pabrika.. work work work..
un lang walang xcitement hehehe.. although nag eenjoy naman aq d2 sa
sa trabaho q.. pero "man, I nid a break!"
parang iba n nga ung nangyayari sakin, parang " I live to work..
imbes n i work to live.. and have money para sa mga everyday needs
ko or namin ni mama... anyways... no nid para mag reklamo... atleast
i have friends and nakaka- access aq sa net ( buti n lang sa i-net
cafe' aq nag wowork, libre net ^_^ )...
well... bukas mahaba-haba pahinga q... restday q kasi hehehe...
have a nice weekends everyone...ciao!
Thursday, January 24, 2008
wrong send...
2 days ago.. may na receive aq n txt saying na.. " gusto po naming sumali
sa mmop, pano po ba? then kahapon nag reply aq sa kanya..."anung mmop"..
tapos nag reply cia kanina, "medical mission outreach program".
ang weird kasi d naka save ung number nia sa phonebook q...
b4 i went to sleep this afternoon , nag txt kami.. nakasulat daw sa bulletin nila
ung number q.. oh by the her name is viola.. 17 yrs old living in pasig.
taking up b.s. nursing.. 2nd yr. college na cia.. well.. interested aq
sa knya hehehe..
minsan its nice to talk to someone that don't even know
you...don't know where u liv.. don't know kung cnu mga friends m..
or family mo... ung tipong pwede m ciang sabihan or kwentuhan ng mga
maseselang bagay or ung mga topic na d talga nid malaman ng iba... ung mga
sekretong importante.. d ka magwo- worry na malalaman nung mga tao
sa paligid m ung bagay n un pag sinabi m sa knya.. e d k naman kilala
ng pinag sasabihan m.. masarap mag open up sa mga taong ganito.. ung tipong
total stanger pero ciempre.. kelangan pakiramdam m din kung mapagkakatiwalaan m
nga cia...she or he ( pertaining to the total stranger) don't nid to do
something... but to open their ears and listen... no nid to talk.. no nid to
say anything,no nid to react.. just listen...
minsan dumadating tayo sa point na we are totally confused.. na sobrang
nagbe-breakdown tayo... sa mga hindi magandang events na nangyayari satin..
people like them helps alot..specially kung good listener...
pero i'm not saying na.. viola and i e dadating sa ganitong point...
getting to know stage p kami hehehe.. pero 1 thing is 4 sure...
ung txt namin kanina.. d p un ung last...
Monday, January 21, 2008
Wasted...
Hi, I'm back and ngaun q ipost ung mga bagay n pumasok sa utak q.. hmmm.... kagabi pumasok aq ng 11 am sa work then mga 10:30 pm n q naka out.. super kakapagod talga...but its ok.. sanay n q..
anyways.. sobrang concern aq ngaun sa buhok q,,, huhuhu... i'm xperiencing hair lost... wahuhuhuhu...
I nid to do something about this...
ohhh by the way.. I don't know if I have to focus on my love life right now... kasi ung classm8 q nung high skul mukhang nagpaparamdam hehehehe... tapos may admirer p q d2 na customer... is it time for me.. to fall in love again? Or makipag fling ulet? Hehehe...
Sunday, January 20, 2008
Just droppin' by...
Just droppin' by... haysss.. pagod galing sa work... hopefully nagustuhan nio ung last post q,,,
ung short story... anyways.. i nid to go now.. nid to have some rest.. bukas 8am pasok q..
ciao!
ung short story... anyways.. i nid to go now.. nid to have some rest.. bukas 8am pasok q..
ciao!
Saturday, January 19, 2008
Reminiscing
It was just an ordinary day like the days before. I was in my room, lying in my bed, while listening to the radio. Then the phone rang… I immediately picked it up and asked who’s on the line. To my surprise, it’s YOU!
I never really imagined talking to you because you’re the least kind of person who would call me. I never even knew that you existed.
But not until…
Then the phone calls became constant, I could say that we instantly jive because we have lots in common, maybe we’re soul friends… or should I say…soul mates?
We usually see each other in school and gave each other occasional “hi’s” and “hello’s” whenever we meet along the corridor. Then the time came when I can’t help but take a second glance at you whenever our eyes meet. Maybe there’s something in you, maybe I’m starting to notice your eyes that also smiles whenever you do, or maybe… I’m falling for you.
That night was a very memorable one. I don’t know, everything just happened so fast. All I know was that we revealed our feelings to one another. You just didn’t know how happy I was to learn that the feeling was mutual, but still, there’s a fear, fear of being hurt because I know that it’s next to impossible for you to be mine, but I still took the risk.
The past few weeks were all right, it’s like everyday was a red-letter day for me. Though I know that the time we spent together were only stolen moments, I’m still happy.
But what seems to be the problem? Our phone conversations became monotonous, whenever we talk, it seems as though you’re always itching to put the phone down. I can feel you’re slowly drifting away from me… what’s wrong?
Then I knew that same night the twin tower collapsed, your feelings for me also collapsed. It’s very evident though you tried to hide it. I didn’t know why, I was so confused. Something has really changed, I can tell it by the way you looked at me, acted, texted or talked to me. I can even remember those nights where I usually asked you to put the phone down first in hope to hear those three words you now barely say for the past days. But you didn’t.
I cried upon learning that you’re actually trying to avoid me. For the reason that you don’t want ME to be hurt, you don’t want HER to be hurt, yes, her! You don’t want us to be hurt.
You have your special someone and I know you can’t fight for me. Because sad to say, you’re afraid to take the risk and your love isn’t enough. But don’t worry, it’s fine, I understand, I always do… that was the last time you told me, “I LOVE YOU.”
I often cry at night in the silence of my room, where I know no one could hear me except the four corners of my bedroom wall. I’d cover my face with pillows so no one can hear my wails. I didn’t know what else to do, I didn’t even know if I can make it to another day, knowing things weren’t the same as before. I even reached to a point where I didn’t want to hear love songs anymore; all of them just reminded me of you. Whenever I go to school, oftentimes, I come with swollen eyes due to too much crying all night. I always feel so pathetic trying to beg some attention from you, but what can I do? I love you…
Then the phone calls lessen, maybe because we’re just both busy. Every time we had the chance to talk, I wanted to tell you how much I still love you, but I just shut up, knowing it won’t make sense anymore to you.
Another semester, same old faces, same old rooms and chairs. But something’s different, because now you’re gone.
I sometimes find myself walking along the school’s familiar hallways tracing our steps, staring at the place where I usually see you with your friends and the chair where you used to sit. Then it would just bring me into tears knowing the painful reality that you’re really gone.
I wonder if you also miss me the same way I’m missing you, if you still love me the way I’m still loving you. But I don’t want to hear the answer anymore because it might hurt.
It’s the reality of life, people do come and go. Some are for fun, others are for tears, while most of them are just passing by. I don’t know which of them do you belong, but I just want you to know that I don’t regret meeting you. And if ever I am to live my life again, I’d still choose to meet you and love you.
This is another ordinary day like the days before. I am in my room, lying on my bed, while listening to the radio. Then I hear our song… I smile as I remember you while holding back the tears welling from my eyes.
It still hurts, but I know it’ll be over soon, I know I’ll forget this feeling I have for you. I know…I know…I HOPE…
Saturday; it's raining,it's cold...
haysss sarap ng restday... long hours of sleep..
6pm n q nagising then deretso ulit sa shop..
may laro kasi kami... kaso d maganda nangyari..
superb ang lag then nag hang pa ung pc q, 2 times!
nag out n nga q sa game e.. hehehe.. anyways.. its
rainin' outside.. and i feel cold inside....i guess its a good time for reading...
oh by the way during my sleep this afternoon.. napanaginipan q cia, cia!
cia c "aper".. she was hugging me... that's all that i can remember so far.
i donnu why q cia napanaginipan e d q naman cia iniisip, or maybe its the
other way around.. iniisip nia kaya aq? no one knows...
let me share u a short story.. its entitled "reminiscing", u can see it on my next post...
enjoy reading!
Pillow...
c pillow.. hmmm.. bakit nga b pillow tawag q dun.. alam q cnabi q sa kanya na " i wanna call you pillow coz ur soft yet so comforting", i really like this girl.. she's beautiful and a way older than me.. she cares for me a lot.. concern... and i like the way she call my name... anu name q? secret... walang clue.. hehehehe...
wala akong balak ligawan to', kasi ok naman ung set up namin.. at saka proven na... habang 2matagal ung lovers or kahit ung mga mag asawa na.. nag fall out of love... nagkakasawaan....
baliktad naman pagdating sa relationship as friends.. as time goes... ung friendship 2mitibay...
kaya ok n q d2! i'm so glad she's around...
so hanggang d2 muna! i' ready to go! ciao!
Tungkol sa Author ng Blog na Ito.
Pobrengpinoy; Saan ako nagmula?
Ang pangalang pobrengpinoy ay kinuha mula sa isang dokyumentaryo ng GMA-7 (Sine Totoo). Sa dokyumentaryong ito ipinakita ang mahirap sa mahirap na klase ng Pilipino. Kung saan dahil sa pagiging desperado ay nagawa nila magbenta ng parte ng sarili nilang katawan (ngipin, dugo, at maging ang kaliwang mata). Ang iba naman ay ginawang "campsite" ang ilang monumento sa kalakhang Maynila. Makikilala rin dito ang ilang taong naninirahan sa mga estero, sa mga lumulutang na styrofoam. At ang finale ng dokyumentaryo ang ang isang 75- yrs old na lolo na nagbebenta ng aliw sa halagang P30.00 upang may maipambili ng pagkain sa araw-araw.
August 18, 2007 nang ipalabas ito. Naging makabuluhan ang dokyumentaryong ito para sa akin sa kadahilanang namulat ako na may mas nahihirapan pa pala kesa sa kalagayan ko noong mga panahong iyon.
"Tomorrow's Gonna Be A Brighter Day!"
Who u? Who? Me? =)
Ang realname ko ay Franz, gamit ko ang franzredflame or pobrengpinoy kapag online ako sa internet (forums, chat, games etc.). Born on October 06, 1986 in Las Piñas City, Philippines and still dito pa rin ako nakatira, walang iwanan! ayt? Mahilig magbasa ng short stories, manuod sa youtube ng mga short films and documentaries, mahilig sa photography, music and art. Para sa akin isang biyaya ang internet at camera, sapagkat nagmimistulang isang salamin ang 2 bagay na ito upang makita mo ang nakikita nang aking mga mata.
Thank you and keep on supporting POBRENGPINOY ON KEYBOARD.
You can contact me through ym: franzredflame@yahoo.com
Ang pangalang pobrengpinoy ay kinuha mula sa isang dokyumentaryo ng GMA-7 (Sine Totoo). Sa dokyumentaryong ito ipinakita ang mahirap sa mahirap na klase ng Pilipino. Kung saan dahil sa pagiging desperado ay nagawa nila magbenta ng parte ng sarili nilang katawan (ngipin, dugo, at maging ang kaliwang mata). Ang iba naman ay ginawang "campsite" ang ilang monumento sa kalakhang Maynila. Makikilala rin dito ang ilang taong naninirahan sa mga estero, sa mga lumulutang na styrofoam. At ang finale ng dokyumentaryo ang ang isang 75- yrs old na lolo na nagbebenta ng aliw sa halagang P30.00 upang may maipambili ng pagkain sa araw-araw.
August 18, 2007 nang ipalabas ito. Naging makabuluhan ang dokyumentaryong ito para sa akin sa kadahilanang namulat ako na may mas nahihirapan pa pala kesa sa kalagayan ko noong mga panahong iyon.
"Tomorrow's Gonna Be A Brighter Day!"
Who u? Who? Me? =)
Ang realname ko ay Franz, gamit ko ang franzredflame or pobrengpinoy kapag online ako sa internet (forums, chat, games etc.). Born on October 06, 1986 in Las Piñas City, Philippines and still dito pa rin ako nakatira, walang iwanan! ayt? Mahilig magbasa ng short stories, manuod sa youtube ng mga short films and documentaries, mahilig sa photography, music and art. Para sa akin isang biyaya ang internet at camera, sapagkat nagmimistulang isang salamin ang 2 bagay na ito upang makita mo ang nakikita nang aking mga mata.
Thank you and keep on supporting POBRENGPINOY ON KEYBOARD.
You can contact me through ym: franzredflame@yahoo.com
Subscribe to:
Posts (Atom)
